De Fluistering van Hoop
Share
Blog 1 – Heling na een breuk
Deze blog is voor elke vrouw die ooit haar grenzen oprekte in naam van liefde. Die bleef hopen, bleef geven, bleef uitleggen… tot ze zichzelf bijna vergat.
Ik schrijf dit niet om terug te kijken, maar om vrouwen wakker te maken. Zodat ze niet vergeten wie ze zijn. Zodat ze niet denken dat liefde betekent dat je jezelf moet kwijtraken.
Dit is het begin van mijn reis terug naar mij. En misschien… ook die van jou.
“Ik wist dat er iets niet klopte. Maar ik hoopte dat liefde genoeg zou zijn.”
Niet omdat ik naïef was. Maar omdat ik geloofde. In ons. In hem. In het idee dat liefde alles kon genezen — zelfs wat niet werd uitgesproken.
Er waren signalen. Ogen die elkaar niet meer ontmoetten. Beschuldigingen die steeds harder werden. En toch bleef ik. Niet omdat ik geen uitweg zag, maar omdat ik hoopte dat als ik veranderde, hij ook zou willen groeien.
Ik gaf ruimte. Tijd. Liefde. Vertrouwen. Alles wat ik mezelf vergat te geven.
En ergens diep vanbinnen fluisterde iets… “Dit ben jij niet. Dit is niet het leven dat je verdient.” Maar ik legde dat fluisteren het zwijgen op. Voor het gezin. Voor de dochters. Voor de droom.
Wat niemand zag
Wat niemand zag, was hoe vaak ik ‘s avonds tegen het aanrecht leunde. Licht uit. Kaars aan. Adem vast. Wachten op een stem, op zachtheid, op iets dat weer voelde als samen.
Maar er kwam niets. Alleen het tikken van de klok. En het fluisteren in mij dat steeds harder werd.
Waarom ik bleef
Ik wilde dat beeld niet kwijt. Dat beeld van ons — hoe anderen ons zagen. En hoe ik het ook voelde. Want we wáren gelukkig. Tenminste… ik voelde me gelukkig. En ik wilde dat vasthouden. Voor mijn dochters. Voor mezelf. Voor dat meisje in mij die ooit geloofde in voor altijd.
En ik wilde gaan. Maar ook blijven. Omdat ik zoveel van hem hield. Omdat ik hem wilde begrijpen. En omdat ik mezelf bleef uitleggen. Keer op keer. Dat ik hem liefhad. En dat dát genoeg moest zijn.
Tot het moment dat ik me realiseerde:
Ik hield me vast aan een toekomst die hij allang had losgelaten.
Maar ik koos niet voor bitterheid.
Ik koos voor zachtheid.
Voor het luisteren naar dat fluisteren in mij —
dat me terugriep naar mezelf.
NuviaSol is ontstaan uit dat stemmetje. Uit die keuze om niet te verharden, maar te helen. Om van mijn huis opnieuw een heilige plek te maken. Een plek waar mijn ziel kon ademen.
Voor de vrouw die dit leest:
Als jij voelt dat iets niet klopt… Als jouw lichaam fluistert terwijl je hoofd schreeuwt… Luister. Niet met angst. Maar met liefde. Voor jezelf.
Want heling begint niet bij hen. Het begint bij jou.
Volgende week:
In Blog 2 vertel ik hoe ik me niet alleen losmaakte van een relatie, maar van een beeld dat ik krampachtig bleef vasthouden. Was het liefde… of alleen het idee ervan?
Blog 2 verschijnt op woensdag 21 mei 2025.
Met liefde,
Surensca
Founder NuviaSol